ZO AF EN TOE EEN `BLOG` OVER OORLOG
EN VREDE
22 juni 2024. DE RISICO’S VAN KERNWAPENS
Afschrikking werkt alleen zolang het werkt, maar als het niet meer werkt is dit het einde van de mensheid. Je mag er niet op gokken dat het altijd werkt (Trump, Noord Korea, ect)
Alleen al het er mee dreigen is een misdaad tegen de menselijkheid, daar zou je voor opgepakt moeten worden. Een bom met dodelijke schade in een straal van 300 meter is tot daaraan toe. Maar waterstof bommen hebben een straal van 300 kilometer, 1000 maal zo veel.
Bovendien is eenmaal een kernbom afgeschoten er een autonome escalatie in het geding. Protocollen die gevolgd moeten worden zodra er ook maar één bom is afgevuurd (lees het boek kernwapens).
Bovendien, de effecten van een kernoorlog hebben een eeuwellange impact. Een kernbom is bijna per definitie een full blown kernoorlog is nucleaire winter is vernietiging / ondergang wereld. Het is een doomsday machine.
26 juni 1945 was het hoogtepunt in de menselijke beschaving. Met de verschrikkingen van WO 2 nog maar een paar maanden achter de rug (met Japan nog in oorlog) konden wij het UN handvest opstellen.
In feite en zelfde invalshoek als ik met mijn op vrede gerichte preventieve dialoog. Ik doe het wat meer inhoudelijk, het VN handvest is wat meer methodisch / techniek gericht
Na 26 juni is het weer downwards gegaan. Waarom. Omdat de Verenigde Staten hun rol niet oppakten maar de baas wouden blijven. Ze trokken zich terug op hun eigen doelstellingen en gingen de VN tegenwerken.
27 juni 2024, Een niet gestelde vraag aan Ton Sauer
Tijdens een bijeenkomst over Oekraine in Den Haag op 27 juni had ik een vraag voorbereid, maar die kon vanwege tijdsgebrek niet gesteld worden. Daarom nu
Bladzijde 206 uit het boek ‘de strijd voor vrede’ van Tom Sauer. Citaat>>>>>> “We kunnen ons afvragen of diegenen die de beslissing nemen om kernwapens in te zetten en diegenen die deze beslissing uitvoeren niet dezelfde sanctie boven het hoofd hangt als zij die verantwoordelijk zijn voor een genocide, namelijk een proces voor het internationaal strafhof in Den haag. Nog een reden dus voor eerste ministers en piloten om twee keer na te denken voor ze kernwapens inzetten”.
Ik vind dit een interessante passage die echter veel scherper doordacht zou kunnen worden.
Twee opmerkingen daarover.
Punt 1. Tegen de tijd dat het zover is en de waterstofbommen gegooid zijn bestaat zo goed als zeker het internationale strafhof niet meer en is de nucleaire winter onder weg.
Punt 2. Zouden we het niet zo, ook juridisch gezien, kunnen formuleren dat het bezit van kernwapens op zich al een misdaad tegen de menselijkheid is en gelijk staat met het voorbereiden van genocide. Immers:
- Afschrikking werkt zolang het werkt. Maar als het op enigerlei moment niet meer werkt door misverstand of door reële besluitvorming ontstaat er een keten van protocollaire en niet meer te stoppen commando’s waardoor een full scale kernoorlog zo goed als zeker zal uitbreken met een nucleaire winter tot gevolg. Lees het boek Kernwapens van Annie Jacobsen waarin zij een ijzingwekkend scnenario schetst.
- Er zijn inmiddels al zo veel bijna ongelukken gebeurd als gevolg van technisch en / of menselijk falen die op een haar na goed afliepen dat statistisch gezien een toekomstig ongeluk met zeer grote nucleaire consequenties “an event waiting to happen” is. Zie onder meer de publicaties van Daniel Ellsberg en de voorbeelden in het boek van Tom Sauer zelf.
(Even een zijspoortje. Als ik onderdeel zou zijn van een groep van negen personen die in mijn dorp liefhebbers zijn van vuurwerk en we zouden elk ongeveer 1000 kilo zwaar vuurwerk hebben opgeslagen in afwachting van het nieuwe jaar dan zouden we, indien gepakt, gearresteerd en veroordeeld worden. En alle andere bewoners van het dorp zouden hoogst verontwaardigd zijn (pennywise versus poundfoolish)
De hamvraag is dus. Waarom zijn we niet extreem verontwaardigd over de aanwezigheid van zoveel kernraketten waarvan er 1000 nu al 70 jaar gereed staan om per direct gelanceerd te worden.
En waarom doen we net alsof dat nu eenmaal bij het leven hoort, terwijl het juist het leven op aarde op een bijna niet te bevatten manier bedreigt. Waarom accepteren wij het dat we op een tikkende tijdbom leven? Waarom komen we niet in opstand?
De vraag voor Tom Sauer.
HOOFDVRAAG. Zou het niet een goed idee zijn om de huidige leiders van de negen kernwapenstaten voor het internationale strafhof te dagen en aan te klagen voor 1. misdrijven tegen de menselijkheid of mensheid en 2. het voorbereiden cq mogelijk maken van een wereldwijde genocide.
In het verlengde daarvan nog twee afgeleide vragen.
Subvraag 1. Zou het mogelijk zijn om een groep van internationale juristen van naam te vinden die in staat zijn een concept aanklacht op te stellen die de beschuldiging van misdrijven tegen de menselijkheid en voorbereiding van genocide, juridisch stevig weten te onderbouwen.
Subvraag 2. En zo ja: zou het mogelijk zijn organisaties te vinden die deze aanklacht verder willen brengen naar het internationaal strafhof en zou dat ICAN kunnen zijn of zou het meer impact hebben als dat een beperkt aantal landen zijn die het VN-verdrag inzake het verbod op kernwapens ondertekend hebben (bijvoorbeeld: leading: Zuid Afrika (het enige kernwapenland dat vrijwillig weer afstand heeft gedaan van haar kernwapens), Ierland, Oostenrijk (beide neutraal), Vaticaanstad, Brazilië, New Zeeland en Thailand.
8 februari 2025. Vreedzame oplossing van geschillen -
artikel 33 van het VN Handvest
(verschenen als column op de website van van Peace - SOS)
De meesten van ons kennen de film over Robert Oppenheimer, waarin wordt verteld hoe er in 1945 in het diepste geheim werd gewerkt aan de ontwikkeling van de atoombom, een wapensysteem dat de situatie rond oorlog en vrede ingrijpend zou veranderen.
Wat velen van ons niet weten, is dat er in dezelfde periode ook aan wereldvrede werd gewerkt. Frankrijk, Groot-Brittannië, de Verenigde Staten, Rusland en China ontmoetten elkaar in Dumbarton Oaks, een landgoed nabij Washington DC.
Ze gingen ervan uit dat ze de verschrikkelijke Tweede Wereldoorlog zouden winnen en zochten naar een aanpak waardoor zulke oorlogen nooit meer zouden plaatsvinden.
In het diepste geheim stelden ze zelfs hier een revolutionair document op: het Handvest van de Verenigde Naties, dat op 26 juni 1945 door 54 landen werd aangenomen tijdens de conferentie van San Francisco – twee maanden voordat de eerste atoombom viel.
Dit Handvest stemde ermee in om oorlog eens en voor altijd te elimineren. Naast een hoop mooie maar abstracte doelen, was dit Handvest ook verbazingwekkend concreet.
Artikel 33 betreffende de vreedzame regeling van geschillen luidt als volgt:
Partijen bij een geschil waarvan het voortduren de handhaving van de internationale vrede en veiligheid in gevaar kan brengen, moeten in de eerste plaats een oplossing zoeken door middel van onderhandeling, onderzoek, bemiddeling, verzoening, arbitrage, gerechtelijke regeling, een beroep op regionale instanties of regelingen, of andere vreedzame middelen van hun eigen keuze.
Indien de Veiligheidsraad dit nodig acht, zal hij de partijen oproepen hun geschil op deze wijze op te lossen.
Pas zes maanden geleden las ik deze passage voor het eerst en ik was verbijsterd. Niet langer botte machtspolitiek en het recht van de sterkste stonden voorop, maar vreedzame conflictoplossing. Voor mij was dat het goede nieuws.
Het slechte nieuws wist ik al; namelijk dat het Handvest, inclusief Artikel 33, in de praktijk nooit goed had gewerkt. Vanaf 1945 werd het Handvest in een langzaam en geleidelijk proces door de grootmachten ondermijnd.
Helaas moet ik constateren dat de Verenigde Staten, als grootste hegemonische macht, hierin een grote rol hebben gespeeld. Het zou te ver voeren om dit hier uitgebreid uit te leggen. Ik zal slechts enkele voorbeelden geven. De Verenigde Staten ondertekenen nauwelijks internationale verdragen die door de Verenigde Naties zijn opgesteld. Ook hebben ze het Internationaal Strafhof niet geaccepteerd. Ze willen hun handen vrij houden om hun eigen ding te doen en hun eigen overwegingen volledig ongehinderd te maken. Zo zijn er veel militaire interventies of de hulp aan verschillende vormen van regimewisseling bekend, die allemaal de toets van het VN-Handvest niet hebben doorstaan.
We zijn inmiddels tachtig jaar verder, gerekend vanaf 1945. De vraag rijst hoe we verder moeten met de Verenigde Naties. Laat ik een paar punten noemen.
Als stichting is de VN een organisatie waar de wereldgemeenschap uiterst zuinig op moet zijn. In alle opzichten is de VN een `onvoltooid meesterwerk` (Joris Larik) of een `doorbraak in de beschaving` (Jan Pronk).
Als de wereldgemeenschap terug wil naar nieuwe verhoudingen waarin vrede voorop staat, zoals oorspronkelijk bedoeld in 1945, in plaats van de huidige `von Clausewitz-realiteit` waarin het vergroten of behouden van de eigen macht het doorslaggevende criterium is, kan dat alleen via de VN en het VN-Handvest. De heropleving van de VN en de toepassing van het VN-Handvest is noodzakelijk.
Het is in feite een laatste strohalm om aan vast te houden. Ik zou niet weten hoe ik anders weer op het pad van 1945 zou kunnen komen, in plaats van steeds verder weg te zakken in confrontaties met een hoog risico, oorlog en ellende.
Er is op zich niet zoveel mis met het Handvest. De theorie is in orde, alleen in de praktijk houdt niemand zich eraan. De wil van regeringen om echte verandering in gang te zetten is de cruciale voorwaarde. Helaas is die intentie op dit moment vrijwel nihil.
We bewegen naar een wereld waarin de grote machtsblokken op ramkoers liggen met elkaar. En elk blok denkt dat het de schuld is van de ander dat de dingen gaan zoals ze gaan.
Dit is de ideale context voor een steeds verdergaande escalatie.
Mijn belangrijkste conclusie is dan ook dat er een beweging van onderop nodig is om regeringen ertoe te bewegen zich weer te houden aan het Handvest van de VN, de `grondwet` waar we het in 1945 over eens waren. Als ze aan zichzelf worden overgelaten, zie ik ze dat niet doen, gezien de oorlogszuchtige taal die in ieder geval de grootmachten tegen elkaar gebruiken. De mensheid is hard aan het werk om in de compleet verkeerde film te stappen. De film van oorlog, escalatie en uiteindelijk een reële mogelijkheid van een nucleaire winter.
En toch zijn de ingrediënten om dit te voorkomen in feite simpel. Door de technieken in Artikel 31 van het Handvest te gebruiken. En door daarnaast simpele gedragsregels te gebruiken; zoals
– naar elkaar luisteren en proberen elkaar te begrijpen
– geen dubbele maatstaven hanteren en niet proberen verder te denken dan je eigen gelijk.
– met als centrale leidraad de `gouden regel`, die al duizenden jaren bovenaan alle filosofische stromingen en wereldgodsdiensten staat: Wat u niet zal geschieden, doe dat ook een ander niet. Kortom, dat wat ook de basis is van het VN-Handvest.
------------------——
Auteur gastblog: Dolph Kessler, geschreven maandag 25 november 2024